Miejscowość: Głogów
Miejsce: Teatr im.Andreasa Gryphiusa w Głogowie
Data rozpoczęcia: 22.03.2025 18:00:00
Data zakończenia: 22.03.2025 19:30:00
Organizator: MOK Głogów/ Teatr

Opis wydarzenia:
Francuskie „Balkoniary”, czyli drapieżna czarna komedia,
świetnie przyjęta na festiwalu w Cannes

Noémie Merlant, reżyserka i aktorka, znana polskiej publiczności m.in. z głównej roli w „Portrecie kobiety w ogniu” oraz filmów „Paryż, 13. dzielnica” czy „Emmanuelle”, w „Balkoniarach” przełamuje tabu dotyczące przemocy seksualnej.
Marcin Radomski pisze o filmie: „Świetne kino zemsty. Przy tym bardzo zabawne!”, Anna Czerwińska dodaje: „Plan na kolejne lato (i każde następne): a) powtórzyć „Balkoniary”, b) błyszczeć jak Ruby, c) nie odwodnić się w Marsylii”. Noizz.pl pisze, że to „opętana filmowa bestia, która dąży do wyrównania rachunków za stulecia nierówności”, dodając: „to kąpane w gorącej wodzie dziecko emancypacji i ruchu #meetoo”.

Film opowiada o trzech tytułowych „Balkoniarach" - Elise (Noémie Merlant), Ruby (Souheila Yacob) i Nicole (Sandra Codreanu). Podobnie jak większość mieszkańców upalnej Marsylii spędzają dużo czasu an balkonie. Obiektem ich zainteresowania jest tajemniczy przystojniak mieszkający w kamienicy naprzeciwko. Dziewczyny wygłupiają się, piją wino i stwierdzają jednego z wieczorów, że odwiedzą nieznajomego. To początek zabawnej, momentami przerażającej podróży do świata własnych pragnień. Historia zaczynająca się, jak rasowy kryminał, szybko staje się opowieścią o pożądaniu i przemocy seksualnej. Drapieżna czarna komedia, która miała swoją premierę na festiwalu w Cannes, łączy się z groteskowym horrorem i seksualnie wyzwolonym romansem.

Merlant tak mówi o początkach projektu: „Cztery lata temu byłam zmuszona opuścić dom i schroniłam się u przyjaciół, Sandry Codreanu, która w filmie gra Nicole. Mieszkała z siostrami, które również były moimi bliskimi przyjaciółkami. Przez kilka miesięcy żyłam razem z nimi i tam zaczęłam pisać. Była to zupełnie inna dynamika życia. Nigdy wcześniej nie mieszkałam sama ani z innymi kobietami. To doświadczenie bardzo mi pomogło. Rozmawiałyśmy bez przerwy o naszych marzeniach, traumach, pragnieniach i patriarchalnym ucisku. Naprzeciw mieszkał mężczyzna – zupełnie inny niż sąsiad z filmu – i widziałyśmy, jak nas obserwował. Był ciekawy naszej wolności, nagości, na którą pozwalałyśmy sobie w swoim towarzystwie. Nie była to nagość uwodzenia. Wynikała z odzyskanej pewności siebie i swobody ciał. Chciałam od tego zacząć w filmie, z potężnym, wyzwalającym pragnieniem humoru, przesady, absurdu i fantazji. Stąd połączenie gatunków, które odzwierciedla różnorodność przekazów: krytykę ucisku w jej różnych formach oraz przede wszystkim marzycielską walkę o wyzwolenie”.

Nowa definicja „balkoniary”
Merlant swoim filmem pisze nową definicję tego, kim jest „balkoniara”. W jej filmie to nie, jak sugeruje słownik slangu, „osoba namiętnie wykonująca słitfocie na balkonie”. Pokazuje swoje bohaterki jako kobiety, które nie mają ochoty nadal znosić protekcjonalnego traktowania przez mężczyzn. Nie chcą też być oceniane powierzchownie. Robią, co chcą a siłę czerpią z prawdziwego siostrzeństwa.

Dodatkowo reżyserka nie chce iść na kompromisy i nie ugina się pod presją stworzenia filmu, który ma się spodobać wszystkim: „To film o nadużyciach i oprawcach, i nie chciałam popadać w pułapkę politycznej poprawności, w której pojawia się jeden lub kilku dobrych mężczyzn, którzy równoważą całą resztę. W moim filmie oprawcy i ci, którzy wywierają presję, nie zostawiają miejsca na nikogo innego, dosłownie i w przenośni, więc nie widzimy ani nie słyszymy tych dobrych facetów, którzy zrozumieli, o co chodzi i nie krzywdzą. Gdzie oni są? Może to pytanie, które chcę, by widzowie sobie zadali”.